Πρόεδρος ο… Αρχιεπίσκοπος;

Είχε γράψει ένας αξιοσέβαστος συνάδελφος στο εξωτερικό πως υπάρχουν δημόσια πρόσωπα που ακόμη κι αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να τα είχαμε εφεύρει! Κλασσικό παράδειγμα ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος. Ημέρα με την ημέρα, δήλωση με τη δήλωση, αναδεικνύεται ίσως στη χρησιμότερη δημόσια προσωπικότητα της εποχής μας, αφού φαίνεται πως έχει αποφασίσει με θάρρος και παρρησία να αναδείξει το πραγματικό πρόσωπο της Εκκλησίας και να διεκδικήσει γι' αυτήν ακριβώς την Εκκλησία ενεργό δημόσιο ρόλο.  Ως τώρα, το είχαμε πάρει αψήφιστα και στο «δεν βαριέσαι»... Για τη μεγάλη πλειονότητα του λαού, η Εκκλησία ήταν ένα μέρος όπου πάμε το Πάσχα, σε γάμους, βαφτίσια και κηδείες. Τους παπάδες τούς έχουμε συνηθίσει να τους βλέπουμε παντού, και, γενικώς, μας είναι συμπαθείς και αγαπητοί. Κάνουμε κανένα σταυρό στα κλεφτά, λέμε και ένα «Θεέ μου βόηθα!» στις δύσκολες στιγμές... και τελειώσαμε...

μ δεν είναι έτσι! Και αυτό ακριβώς μας λέει ο Χρυσόστομος... Η Εκκλησία έχει αρχή, μέση και τέλος. Είναι σύστημα ιδεών, με απόψεις και αξίες. Με διεκδικήσεις και συγκρότηση. Με δύναμη και φιλοδοξίες. Δεν είναι «παίξε-γέλασε». Και στην κοινωνία αυτή θέλει να κάνει κουμάντο, όσο μπορεί, όπως μπορεί, όπως και οι άλλοι. Όπως και όλες οι άλλες εκκλησίες στον κόσμο, είτε έχουν Πάπα είτε Χομεϊνί. Πέστα Χρυσόστομε!
Εξακολουθώ, λοιπόν, να μην καταλαβαίνω γιατί οι απόψεις του ενοχλούν. Και κυρίως, γιατί εκπλήσσουν. Αυτή είναι η Εκκλησία και αυτά πρεσβεύει: ότι οι νέοι δεν πρέπει να έχουν προγαμιαίες σχέσεις, ότι οι γυναίκες… «δέχονται επίσκεψη από τη Ρωσία (έμμηνος ρήση) δεν πρέπει να μπαίνουν στους ναούς , ότι οι μαθητές πρέπει να εξομολογούνται και να μετανοούν και είναι αμαρτία να φλερτάρουν και να ζευγαρώνονται, ότι τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια, ότι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι διαβολική λύση και πάει λέγοντας. Τι περιμένουμε, δηλαδή, από την Εκκλησία; Να ψηφίζει Χριστόφια, να πηγαίνει στο Απεριτίβο και στο Μπριζ, να διαβάζει Μαντάμ Φιγκαρό, και να στρατεύεται υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων και αμφιφυλόφιλων; Εδώ και χρόνια, εδώ και αιώνες, αυτά πιστεύουν και αυτά λένε. Αυτή είναι η Εκκλησία… Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι τι λέει ο Αρχιεπίσκοπος, που καλώς τα λέει. Αλλά τι κάνουν οι υπόλοιποι, αυτοί που δεν συμφωνούν με αυτά που λέει ο Αρχιεπίσκοπος και η Εκκλησία. Δική τους υπόθεση είναι να ξεχωρίσουν τα πορτοκάλια από τα λεμόνια. Δική τους υπόθεση να αποδώσουν τα του Καίσαρα τω Καίσαρι.
Οι μεν θα λένε ότι εκπροσωπούν το Εθνος διά της θείας επιφοιτήσεως. Με γεια τους και χαρά τους! Και οι άλλοι θα τους απαντούν ότι η Κύπρος δεν είναι Θεοκρατικό κράτος. Εκλέγει Πρόεδρο και Βουλευτές, έχει Υπουργούς και Δικαστές.  Και ότι, μέχρι νεωτέρας, αυτό θα συνεχίσει να συμβάινει. Εκτός πια κι αν ο λαός αναθέσει τη διακυβέρνηση της χώρας στην Ιερά Σύνοδο και τη Θεία επιφοίτηση…
http://www.sigmalive.com/